''Δεν υπάρχει έμβρυο...άδειος σάκος..'' Η συνέχεια όμως......?

Μια όμορφη, ανατριχιαστική, με όμορφο τέλος,ιστορία..Αξίζει να την διαβάσετε... Η εμπειρία γέννας της μανούλας είναι στην Γερμανία!!

 

Στις 1 Νοέμβρη το 2012 έμαθα ότι ήμουνα έγκυος ήμουνα μόνο 2 μήνες στην Γερμανία και φιλοξενούμενη στον κουνιάδο μου.

Δεν ήξερα να μιλάω γερμανικά και έτσι πήρα ένα τεστ εγκυμοσύνης. Δεν ήθελα να το δω νόμιζα ότι ήταν πάλι αρνητικό άλλα έκανα λάθος ήταν θετικότατο. Αμέσως μίλησα με τον γιατρό μου κ.Μανολοπουλο, έκανα και μια θεραπεία τότε και τα χάπια αυτά δεν δίνονται σε εγκυμονούσες, έτσι με άγχωσε. 

Πάω από το ιατρείο του και μου είπε ότι πρέπει να πάω σε έναν εμβρυολόγο γιατι τα χαπακια αυτά δημιουργούν συγγενικές ανωμαλίες και έτσι μπήκα σε ένα τριπ του στυλ ότι κάτι κακό θα γίνει. Μου είπε επίσης ότι πρέπει να αλλάξω γιατρό γιατι εκείνος δεν αναλαμβάνει εγκύους. Είχαμε και ένα ραντεβού για 17 Δεκέμβρη το οποίο εκκρεμούσε. Βρίσκω την γιατρό μου την καινούργια και πάω εκεί, τις εξηγώ και τις λέω για τον εμβρυολόγο, μου λέει να με δει και έτσι κάναμε τον πρώτο μας υπέρηχο που είδαμε τον σάκο, ήμουνα στην έκτη βδομάδα και δεν είδαμε έμβρυο μου λέει αν δεν δούμε και την άλλη βδομάδα δεν έγινε και τίποτα πάμε μετά από 2 μήνες πάλι για προσπάθειες. Μου λέει ότι δεν χρειάζεται να με δει εμβρυολόγος γιατι αν ύπαρξει έμβρυο δεν τίθεται θέμα με τα χάπια και έτσι φεύγω για το σπίτι και στις 17 πάω στο ραντεβού που εκκρεμούσε ώστε να δούμε τι γίνετε. 

 

Μπενοντας στο ιατρειο ήμουνα πεπεισμενη ότι δεν θα δούμε τίποτα και καπια στιγμη ακουω τον γιατρό να μου λέει ''βρε βρε μια γρηγορη καρδουλα''. Κοιταω τον υπεριχογραφο και την ειδα να παλετε. Το δακρυ ετρεχε αυτο ήταν υπηρχε μεσα μου. Επομενο ραντεβού τον Γεναρη. Περασα απαισια Χριστουγεννα γιατι καθε μερα εβλεπα αιματακι η γιατρος μου να λειπει διακοπες και ετσι ειπαμε να πάμε στο νοσοκομειο. Παμε εκεί τους εξηγουμε τι γίνετε και περιμεναμε 5 ωρες και πουθενα γιατρος. Με ειχε φαει το αγχος και λέω ''τι ετσι και εδω στην Γερμανία οπως και στην Ελλαδα ?''

Ερχετε το ραντεβού και πάω η γιατρος μου με ολες ένα ψυχρο βλεμα το ιδιο και με μενα ότι και αν τις ελεγα ήταν ψυχρη τελος παντων με κοιταει και βρισκουμε πολυποδα και αρκετα μεγαλο ηθελε μεγαλη προσοχη καθε μηνα .Ολα πηγεναν καλα. Στον 4 μηνα τις εγκυμοσύνης καθαριζα το σπίτι και ενω σηκωθηκα να πάω για μπανιο ειχα αιμοραγια. Φυγαμε στο νοσοκομειο.Διαγνωση σωματικη κουραση και αιμοραγια του πολυποδα.

 Ευτυχως  εμεινα 1 βδομάδα μονη μου εκεί γιατι δεν αφηνουν κανεναν να μεινει στο νοσοκομειο μαζι σου. Και πάλι ολα κυλουσαν καλα μερι την 28 βδομάδα που ξυπνησα και ειχα βλεννη με αιμα. Πάω στην γιατρό μου και μου βρισκει εξαλιψη τραχιλου και με στελνει στο νοσοκομειο. Στις 31 βδομαδες ενοιωσα έναν απαλο πονο στην μεση μου πάω κατω στην μαιευτικη και μου λενε 6 διαστολη γενναμε .Η απογοητευση ερχετε. Ο αντρας μου μενει στην κλινικη και εμεις περιμεναμε στην αιθουσα τοκετου χωρις συσπασεις χωρις πονους να μιλάω στον μικρο και αν του λεω ''γιατι βιαζεσε αγαπη μου να ερθεις''. Και αφου δεν ηρθε στις 32 εβδομαδες ημερα Δευτερα ερχετε η διευθυντρια μαιευτηκης και μου λέει για περιδεση τραχηλου. Ευτυχως ειχαν και έναν Ελληνα γιατρό εκεί και με βοηθησε στην μεταφραση. Τι μπορουσε να γίνει με την περιδεση, να σπασουν τα νερα και να γεννησω η να κρατησει το ραμμα και να μείνει το μωρακι μεσα.

Επρεπε να παρω την αποφαση ακουμπισα την κοιλια μου και ειπα στον μικρο ''θα κανω το καλυτερο για σενα''. Και έτσι έκανα την περιδεση. Μετα το τι ακολουθησε οταν ξυπνησα ήταν τρομακτικο. Πονοι,συσπασεις ,γιατροι να τρεχουν να μου λενε γεννας και τελικα με βαθειες ανασες ολα σταματησαν. Ημουνα πολυ εξαντλημενη και ερχετε το εξητηριο με την συμβουλη του γιατρου ολη μερα ξαπλα. Στις 37 βδομαδες με επιασαν δυνατες συσπασεις. Πάω και μου κοβουν το ραμμα λενε του αντρα μου να μην μεινω μονη μου γιατι θα γεννησω αναπασα στιγμη. Στις 38 βδομαδες παω στην κλινικη με διαστολη 5. Μου λενε σε κραταμε θα γεννησεις οπου ναναι.

Με κρατανε με εισαγωγή στις 38 βδομαδες και 4 μερες η διαστολη εκει επιμενει να μην ανεβαινει. Εγω να ποναω και να μην νοιωθω το μωρο να κουνιετε και ερχετε μια γιατρος και μου λεει οτι δεν εινια ξενοδοχειο εδω και οτι αν ήθελα να με βοηθήσουν να γεννησω. Ξεκιναμε να κανουμε με ειδικο κερι προκληση τοκετου να με σκαλιζουν για να ανεβει η διαστολη αυτο γινοταν καθημερινα μεχρι τις 39 βδομαδες να ποναω να περπαταω και η διαστολη στο 5. Μεχρι και βελονισμο μου εκαναν. Μου λενε οτι απορουν γιατι δεν με πιανει αφου εχω μαλακό τραχιλο.39 βδομαδες και 1 μερα καναμε τα ιδια. Το βραδυ μου βαλαν ενδοφλεβιο για να κοιμηθω. Στις 10 η ωρα μιλαω με τον αντρα μου και μου λεει οτι θα παει στην δουλεια το πρωι, ηταν Κυριακη και την επομενη θα πηγεναι στην δουλεια. Του λεω ενταξει κλείνω να κοιμηθω και οπως κοιμομουνα ενοιωθα να θελω να παω τουαλετα. Πάω και οπως εκατσα αρχισα να ποναω και να ιδρώνω. Βγαινω και ξαπλωνω στο κρεβατι.

Οι πονοι δυναμωναν και η διπλανή μου καλεσε τις μαιες. Τους λεει η κοπελα ποναει. Μου κανουν τοκοκαρδιογραφημα και ειχα καθε 2 λεπτα συσπασεις 80αρες. Μιλανε με την μαιευτικη και μου λενε να περπατησω αλλα δεν μπορουσα. Με βαζουν στο καροτσακι και με κατεβαζουν κατω. 11 η ωρα την νυχτα εγω πονουσα αλλα το ελενχα με ανασες. Μολις κατεβενω παλι στο μηχανημα οι συσπασεις 2λεπτες 90αρες. Να φωνάζω και η διαστολη στο 5 και οι παλμοι του μικρου να πεφτουν.Ημουνα εξαντλημενη μεχρι τις 3 το πρωι και μονη μου.

Κανεις δεν ειδοποιησε τον αντρα μου. Στις 3 αποφασιζουμε για επισκληριδιο μιας που ημουνα τοσο εξαντλημενη και η διαστολη να μην ανεβαινει. Οταν καναμε την επισκληριδιο ηρεμισα, δεν πονουσα, καταφερα να χαλαρωσω και ετσι ολα ηρθαν μονα τους. 

Εσπασαν τα νερα μονα τους και μετα απο 1 ωρα στις 5 δηλ η διαστολη 10. Μου λενε το μωρο ερχετε. Μολις φευγει η μαία να φωναξει τον γιατρό καλω να ερθει μια αλλη. Ενοιωθα συσπασεις εντονες και ημουνα ξαπλωμενη στο πλαι δεξια. Μολις ερχετε και βαζει το χερι τις μου λεει ερχετε και απο μονη μου ξεκινησα τις εξωθησεις. Με 3 εξωθήσεις άκουσα ένα γλουπ και ένα μικρούλι να κλαίει. Μπήκε και η άλλη μαία για να πει ότι η γιατρος ερχετε και ειδαν το μωρο. 

Η μαία που ηταν μεσα και με ξεγέννησε τους είπε ήταν γρήγορος τοκετός. Με γύρισαν και μου έβαλαν το μωρο πανω μου. Έτσι 5:59 είδα τον άγγελο μου, το σπλάχνο μου. 

Το στρουφακι μου γεννηθηκε 50 ποντους και 3440 κιλά.

 

Οι γιατροι τέλειοι. Οι μαίες πολυ εξυπηρετικές. Η μονη μου πικρία ήταν ότι κανείς δεν ειδοποιησε τον αντρα μου να ερθει και γέννησα μονη μου. Θηλασαμε αμέσως ......Τώρα είναι 7 μηνών!

Η πιο γλυκιά μερα στην ζωή μου 29-07-2013 που αντίκρισα το ποιο όμορφο δώρο!

Αυτή ήταν η ιστορία μου δύσκολη αν και τα λόγια δεν μπορούν να τα περιγράψουν ολα.

     Γιωτα Μανιφαβα